Aínda que existen indicios da existencia de poboadores neste Municipio desde el Paleolítico (na zona de Silvarrei localizouse un bifaz de tipo Achelense), as primeras pegadas importantes do pasado histórico de Outeiro de Rei remóntanse ao período megalítico (4.000-2.000 a.C.). A gran abundancia de mámoas localizadas no seu termo, entre as que destacan a Medorra da Pedra Dereita en Martul, así como os enxovais achados en ditos monumentos funerarios (conservados na actualidade en museos e coleccións privadas) e os gravados rupestres ou petroglifos esparexidos polos seus montes, poñen de manifiesto a presenza durante esta etapa dunha poboación bastante numerosa e activa. 

Desde entón e ata a actualidade coas referencias bibliográficas e arqueolóxicas existentes, resulta lóxico pensar que este lugar estivo continuamente habitado. Primeiro, pola poboacion castreña (800 a.C.-100 d.C.), sendo varios os castros catalogados neste Concello, todos eles sen escavar e entre os que se encontra o Castro de Candai, ubicado nos límites das parroquias de Aspai y Candai.

Máis tarde, polos romanos (60 a.C.- 410 d.C.), os cales se supón chegarían aquí pouco despois de fundar a cidade de Lugo (25-20 a.C.) bautizando este lugar, dacordo á maioría dos historiadores e fontes clásicas consultadas, co nome de Octodorum (pola que pasaba a vía romana XX, Braga-Astorga). Pero é sen dúbida o período medieval (s. VIII-XV), tras a invasión árabe e posterior reconquista dos territorios da provincia de Lugo da man del bispo lucense Odoario, territorios entre os que estaban as parroquias de Silvarrei, Cela y Parada, no que este municipio viviu o seu máximo esplendor.